Is jouw kind hooggevoelig?

Hooggevoelige kinderen

Kinderen worden puur geboren en zijn dan alleen nog maar gevoel en intuïtie.

In de loop van baby naar peuter naar kleuter leren ze passend gedrag: niet door iemand heen praten, even wachten in de winkel, netjes met bestek eten, vriendelijk gedag zeggen, vriendelijk zijn tegen andere mensen, niet schreeuwen, netjes aan tafel eten, speelgoed delen, luisteren naar de juf.

Kortom, ze leren zich sociaal wenselijk te gedragen.

Sommige kinderen kunnen dat al behoorlijk als ze naar de basisschool gaan. Andere kinderen hebben daar nog wat moeite mee.

Zij worden vaak gezien als de ‘lastpakken’, terwijl ieder kind zich ontwikkelt op zijn eigen manier. Het ene kind is er wat eerder aan toe om naar school te gaan dan het andere kind en het ene kind is er ook wat eerder aan toe om in de schoolbanken plaats te nemen (en rustig te blijven zitten) dan het andere kind, dat het liefst nog lekker de hele dag blijft spelen.

Hooggevoelige kinderen zijn vaak rustig, bedachtzaam, niet op de voorgrond, zien en voelen veel, zijn (sociaal) slim, kunnen zich goed inleven in andere kinderen, helpen graag, doen liever een stapje terug in de groep dan dat ze zichzelf makkelijk leren kennen.

Maar ze kunnen ook moeite hebben om andere kinderen te begrijpen. Want waarom doet hij zo gemeen? Waarom zegt hij van die rare dingen? Waarom word ik buitengesloten?

Allerlei zaken die in een groep kunnen spelen en waarvan ze het lastig vinden om mee om te gaan. En in reactie hierop kunnen ze boos en driftig thuis worden of psychosomatische klachten vertonen (o.a. onverklaarbare buikpijn, eczeem).

Een voorbeeld vanuit de praktijk als HSP coach

Een paar weken terug kwam er een meisje van 7 jaar bij mij in de praktijk. Met haar ouders had ik eerder al een intake gesprek gehad en hadden we met z’n drieën de conclusie getrokken, dat ze hooggevoelig was.

(Even een zijpaadje: hooggevoeligheid is een karaktertrek en geen diagnose. Daarom konden de ouders en ik samen ook deze conclusie trekken, nadat ik mijn theorie over hooggevoelige karakters met hen gedeeld had).

Maar goed, ik zag dit meisje, laten we haar Julia noemen, voor de eerste keer. Een klein, meisje met halflange blonde haren, een spijkerbroek en een zachte trui met een eenhoorn erop. Ze miste twee voortanden, was duidelijk aan het wisselen.

Ze was schuchter, praatte zacht en zocht steeds bevestigend de ogen van haar vader.

Duidelijk was dat ze even de kat uit de boom wilde kijken.

Van haar ouders had ik al begrepen, dat ze slim was, perfectionistisch, thuis veel en snel boos, onzeker op school, lief, gevoelig, behulpzaam was en het liefst ruzie uit de weg ging.

Op school gedroeg ze zich voorbeeldig, maar het leek alsof de frustraties gedurende de dag opgebouwd werden en ze zich niet kon uiten.

Ouders hadden mijn hulp ingeschakeld, omdat zij rust wilden voor Julia, dat ze leerde om gaan met haar gevoeligheid en perfectionisme en daardoor meer zelfvertrouwen zou krijgen.

Haar ouders had ik al uitgebreid gesproken over haar hooggevoelige karakter en daardoor hadden ze thuis al een en ander veranderd in hun patroon. Ze had bijvoorbeeld erg last van de ventilatie op zolder, die nogal veel geluid maakte als zij in bed lag. Toen we hierachter kwamen, was ze rustiger op haar kamer en kon ze makkelijker inslapen.

Een groot pluspunt was ook, dat haar ouders door mijn uitleg over hooggevoeligheid, meer begrip kregen voor Julia en beter begrepen hoe ze met haar om moesten gaan. Ook opa en oma, die een paar middagen in de week als oppas fungeerden, werden duidelijk door ouders ingelicht en gecorrigeerd als ze weer in het oude patroon vervielen.

Dit resulteerde erin, dat Julia blijer werd thuis. Als ze uit school kwam, wisten haar ouders dat haar fles vol zat en hoe ze met haar om moesten gaan om deze te legen. Ze konden op een constructieve manier met haar praten en omdat ze zich meer begrepen voelde, werd ze minder vaak boos.

Met haar zelf ben ik gaan oefenen met ‘voelen’. We deden massages op elkaars rug. Bijvoorbeeld het weerbericht of een pizza. Elke keer bedachten we een ander onderwerp samen en gingen we tekenen op de rug. Hierdoor ging ze minder denken en meer voelen (van een piekerhoofd naar een ontspannen lijf).

Ook heb ik haar geleerd, dat ze een klein draakje in haar buik heeft, die haar boos maakt. Het is een klein, schattig draakje (die ze zelf ook tekende), maar hij wordt groot naarmate Julia bozer wordt. Ze heeft geleerd het draakje te herkennen en tegen hem te zeggen: ‘Ga maar lekker slapen, Draakje. Ik ga mijn best doen om zo goed mogelijk te vertellen wat ik heb mee gemaakt vandaag. Ik ga erover praten in plaats van boos te worden’.

Als ze nu haar draakje herkende, zei ze dit tegen zichzelf en nam even een time-out.

Of ze ging even trampoline springen, stampen, buiten (helemaal achter in de tuin) van zich af schreeuwen of in een kussen slaan (die een van haar ouders vast hield).

Zo kon ze de opgebouwde spanning ontladen en daarna was ze klaar om te praten.

Al na twee sessies met haar (waarin we nog veel andere spellen deden en over allerlei zaken praatten), merkte ik een verandering. Ze zat beter in haar vel, voelde zich duidelijk meer ontspannen in mijn praktijk, maakte grapjes, was vrolijk. Alles in haar leven leek op zijn plaats te vallen. Haar derde sessie was net afgerond, toen we ineens voor me ging staan met haar armen wijd open naar boven gericht. Ze wilde een knuffel! Zo mooi om te zien en te beleven hoe zij gegroeid was!

Elke keer weer ben ik apetrots op ‘mijn’ coach-kinderen en hun ouders. Omdat zij bereid zijn naar zichzelf te kijken en de moed hebben om aan zichzelf te werken, waardoor hun leven samen makkelijker wordt.